Tijelo ima više od 200 kostiju, nekoliko biliona mikroba i čak 37 triliona ćelija. Kada dođe do smrti, ona postepeno propada, a nekim organima su potrebne godine da potpuno nestanu.
Između drugog i četvrtog dana nakon smrti, mikrobi su već posvuda. Oni proizvode otrovne gasove, kao što su amonijak i sumporovodik, koji će se proširiti i uzrokovati nadimanje i smrad tijela.
Tada, zbog nedostatka opskrbe kisikom, počinju otkazivati oni organi kojima je to najpotrebnije, a jedan od njih je mozak. Ćelije koje ga čine sadrže 70 posto vode, a kada im ponestane kisika i počnu umirati, one ga oslobađaju. To je razlog zašto se voda može naći na dnu leša ubrzo nakon smrti osobe. Nekoliko sati nakon smrti počinje proces u crijevima.
Naime, kako umirući imunološki sistem više ne može sadržavati gladne mikrobe koji obično pomažu u varenju hrane koju čovjek jede, oni bježe. Počinju iz donjeg dijela crijeva kroz tkivo, a za nekoliko sati dospiju do jetre i žučne kese, koja sadrži žuto-zelenu žuč koja se koristi za razgradnju masti koje čovjek konzumira dok je živ.
Nakon što mikrobi pojedu te organe, ta žuč počinje da preplavljuje tijelo, bojeći ga u vlastitu boju. Nakon 3 do 4 mjeseca ta žuta boja prelazi u smeđe-crnu nijansu jer krvne žile propadaju, a željezo u njima počinje oksidirati.
Otprilike u isto vrijeme, molekularne strukture koje drže ćelije na okupu se raspadaju, a tkivo počinje da se pretvara u vodenastu kašu.
Nakon nešto više od godinu dana kisele tjelesne tekućine i toksini razgrađuju pamučnu odjeću na mrtvom tijelu i ona će se raspasti. Zatim dolazi vrijeme kada nema više dramatičnih promjena, ali nakon deset godina, u okruženju s dovoljno vlage i malo kisika, počinje kemijska reakcija koja salo na butinama pretvara u supstancu nalik sapunu – ova supstanca se zove mrtvački ili grobni vosak.
S druge strane, ako se tijelo nalazi u uvjetima u kojima nema puno vlage, može doći do mumifikacije – da, ljudsko mrtvo tijelo može se prirodno pretvoriti u mumiju. Kako voda sve to vrijeme isparava kroz tanku kožu na ušima, nosu i kapcima, to dovodi do njihovog sušenja i dobijanja crne boje – upravo je to proces mumifikacije.
Otprilike 50 godina nakon smrti, tkivo preminule osobe polako nestaje, a ostaju mumificirana koža i tetive. U narednih trideset godina i oni će se raspasti, pa će nakon punih 80 godina u lešu ostati samo kosti. Do 100. godišnjice smrti, kolagen u kostima se drastično smanjio, a zatim i one počinju pucati i propadati. Od njih nastaje krhka mineralna materija, koja se u poslednjoj fazi raspadanja pretvara u prah.
Zanimljiva je činjenica da jedan dio tijela ostaje zauvijek, a to su zubi – oni se ne mogu raspadati ili propadati, prenosi Business Insider.
Dakle, u lešu samo najlonski šavovi odeće, koji se takođe ne mogu raspasti, a sa njima može ostati i grobni vosak.
Izvor: Espreso
